Συνουσία

Νοήματα

Γυμνά

Κορμιά

Σε λέξεις θρύψαλα 

σφαγμένα

Κι από της συνουσίας τα καρφιά

Αιμόφυρτα

Σε δρόμους του θανάτου πεταμένα

Κορμιά θανατωμένα

Λέξεις

Κορμιά ανόητα

Στο τίποτα δοσμένα

Εξόν οι δυο που μάζεψα

Αιμόφυρτες

Χθες βράδυ

Απολειφάδια μιας ανίερης συνουσίας

Και στο απροστάτευτο κορμί μου

Κάτω από το βαρύ παλτό τις έκλεισα

Και σαν τον κλέφτη έτρεξα

Να μη με δουν οι ανίεροι εραστές

Που εμπόδισα το έργο τους

Κι έκτοτε κάθε που περνάω από το ανίερο μονοπάτι τραγουδάω

Ένα μονότονο ρυθμό

 «έξω απ’ τα τείχη του θανάτου θα πεθάνω

Και στη βαθιά μου μέσα ρίζα θα ταφώ

Για να φωτίσει το αιώνιο σκοτάδι»