περί έρωτος

Είμαστε συμπτώματα ενός βιολογικού γεγονότος που ονομάζεται συμβατικά ζωή. Παρετυμολογώντας αυτή τη λεκτική σύμβαση θα έλεγα ότι παράγεται από το ρήμα ζέω = βράζω, σαν το καζάνι που βράζοντας εξατμίζει το περιεχόμενο του ύδατος εντός του. Ως συμπτώματα λοιπόν είμαστε υποταγμένοι σε κανόνες που ορίζει το ίδιο το γεγονός. Μέγιστος κανόνας η εξάτμιση του ύδατος, το λιγόστεμα της ίδιας της ζωής. Με άλλα λόγια η ζωή, ως βιολογικό γεγονός, αντλεί νόημα από την εξάντληση του νοήματός της, αφού τα δημιουργήματά της, άρα κι εμείς, υπακούουμε στον απαράβατο κανόνα της γέννησης και της φθοράς. Προορισμός του ανθρώπου ο θάνατος. Άρα το νόημα της ζωής είναι ο θάνατος

Κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου που υπερβαίνει τη βιολογική του σύσταση καθεαυτή, ας πούμε η τέχνη, ανοίγει, ακριβώς γι αυτό, έναν αμείλικτο πόλεμο με το θάνατο. Υπέρτατο όπλο απέναντι στο θάνατο είναι ο έρωτας, διότι δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας, καθώς διαταράσσει την κανονικότητα του χρόνου, δηλ. του αλάνθαστου δεδομένου στα χέρια του θανάτου.

Ο ερωτευμένος στήνει μια μεγάλη φάρσα απέναντι στον ισχυρό του αντίπαλο. Τον βγάζει απ᾽ τα νερά του, καθώς ακολουθεί τον κάθετο δρόμο της ύπαρξης, όχι τον οριζόντιο, της ροής. Ο έρωτας είναι μύστης του ακαριαίου. Ο θάνατος είναι θήτης (= υπηρέτης) του αιώνιου, του ατελεύτητου.

Ο ένας παγώνει τη στιγμή, ο άλλος θέτει σε κίνηση τη ρευστότητα. Ο πρώτος παλεύει σώμα με σώμα, ο δεύτερος πολεμάει εξ αποστάσεως, γιατί κανείς δεν ξέρει τη στιγμή του θανάτου του. Όλοι όμως είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε τη στιγμή του συγκλονισμού στην οποία μας ακινητοποιεί ο έρωτας.

Στη ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε με την κανονικότητα ενός ρολογιού. Στη βλάβη σταματάμε. Στον έρωτα μπορεί και να μη φτάσουμε ποτέ, κι αν έρθουμε δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε. Και στην περίπτωση βλάβης; Στον έρωτα δεν υπάρχει βλάβη. Μόνο εμβάθυνση και μετουσίωση. Σαν το ελατήριο που συμπιέζεται, όσο να γίνει κουκίδα και μετά εκτινάσσεται αναδεικνύοντας το εύρος και το ύψος του.

Ο ερωτευμένος καταδύεται σε απύθμενα βάθη. Βλέπει μπροστά του να ανοίγεται μία άβυσσος. Δεν ξέρει τι υπάρχει παρακάτω. Αγωνιά, τρομάζει, φρικιά, κινδυνεύει να πεθάνει από ασφυξία. Είναι όμως θέμα τεχνικής (ας πούμε εξοικείωσης) και όπως γνωρίζουμε η εξάσκηση στην τεχνική οδηγεί στην τέχνη, δηλαδή την αποτύπωση του νοήματος, πολλές φορές μάλιστα και στην υπέρβασή του.

Στην πραγματικότητα ο ερωτευμένος, ενώ πνίγεται, ασκεί τα πνευμόνια του. Παίρνει ισχυρή δόση θανάτου αποκτώντας ανοσία στο ισχυρό δηλητήριο, το χρόνο.

Ο ηττημένος του έρωτα είναι πολλαπλά ωφελημένος σε σχέση με τον ηττημένο του θανάτου. Και εννοώ την ήττα είτε ως παραδοχή εισόδου, είτε ως οδύνη εξόδου απ᾽ αυτό το ίδιο το γεγονός.

Φοβάμαι τον έρωτα σημαίνει γνωρίζω τον αντίπαλό μου και γνωρίζω μόνο αυτό που έχω βιώσει. Άρα φοβάμαι μην ερωτευτώ σημαίνει είμαι ήδη ερωτευμένος, κολυμβητής πια στα νερά της υπαρξιακής μου αβύσσου.

Πολλοί θα έλεγαν: φοβάμαι αυτό που αγνοώ, όχι αυτό που ξέρω. Μα, αν αγνοώ κάτι δεν υπάρχει για μένα, βρίσκεται έξω από το υπαρξιακό μου πεδίο. Κι αν δεν υπάρχει, δεν πρόκειται κιόλας ποτέ να το συναντήσω. Και δεν θα το συναντήσω, αν είμαι ταγμένος ακόλουθος στο βασίλειο της ροής. Αν όμως είμαι στρατιώτης στο κράτος της ύπαρξης, δεν γίνεται παρά να τον γνωρίσω. Κι αν τον γνωρίσω, θα τον υπηρετήσω με δέος και με πάθος.

Η τέχνη του Έρωτα

Ας φανταστούμε τον μελλοθάνατο που αρνείται τη φαρμακευτική αγωγἠ από φόβο για το ίδιο το φάρμακο. Τότε συμβαίνουν δύο πράγμματα:  είτε είναι αδαής της μελλοντικής του μοίρας, με άλλα λόγια αγνοεί ότι πεθαίνει, είτε δειλός. Όμως μια τέτοια ανεπίγνωστη δειλία ισοδυναμεί με τρέλα.

Όμως η άγνοια και η τρέλα είναι οι μεγαλύτερες ήττες του ανθρώπου, γιατί ακινητοποιούν, θα λεγα ακυρώνουν, τη σκέψη του, αυτή που οι αρχαίοι ατενίζοντας τον άνθρωπο ως ολότητα, ονόμασαν θυμόν και εννοούσαν με μια λέξη σκέψεις, συναισθήματα και πάθη.

Η τρέλα είναι παθογένεια, η άγνοια αυτοτιμωρία, θα έλεγα αυτοκτονία. Αφού ο έρωτας σου λέει πέθανε για να ζήσεις, ενώ η ζωή σε προστάζει αμείλικτα: ζήσε για να πεθάνεις.

Ο έρωτας είναι η αδιαμφισβήτητη νίκη μιας φαινομενικής ήττας. Η ζωή χωρίς έρωτα είναι η αδιαμφισβήτητη ήττα μιας φαινομενικής νίκης.