Ο τρελός

Εικόνα εμπρός

Παράσταση τέλος

Χαμόγελα υπόκλισης γύρω

Ο γερο-Ληρ

ο της οδύνης θριαμβευτής

στέκει μπροστά

συντετριμμένος

Ένα πιο βήμα πίσω του

Ο τρελός

σάμπως γελώντας

σάμπως θρηνώντας

στη μάσκα του εξαφανισμένος

αδιάφορο, άλλωστε,

αφού

σαν λήξει η παράσταση

αχρείαστος είναι τρελός

ο της ζωής κάθε τρελός

I’m cut, I’m cut to the brains

ψελλίζει ακόμα ο τρελός,

μη τύχει και ακούσει τον

ο πρώην τρελός

ο γερο Ληρ ο βιαστικός..

κάτω στη γη ν’ αφήσει

βροντερά

της τρέλας του τα σκήπτρα,

να γίνει πάλι

νέος, ωραίος, γνωστικός

της τρέλας το κουφάρι να πατήσει

αφού μια άλλη εικόνα εμπρός

ένας άλλος ρόλος

θριαμβευτής τον περιμένει

Μα ο τρελός προσμένει

κι όταν τις νύχτες σβήνει φως

εκείνος ο παλιός τρελός

τη μάσκα του ξαναφοράει

με αυτό το στόμα

το ανοιχτό το σκοτεινό

του βασιλιά, του γερο Ληρ

βλέπει ξανά το δάκρυ εμπρός

από την άκρη το τραβά

και να μπροστά του πάλι ορθός

ο γερο Ληρ ο τραγικός

μαλάματα του βάζει στο κορμί

και την πορφύρα τη βαριά

στους χιονισμένους ώμους ρίχνει

κι από το βάρος λιγοστεύει ο γερο Ληρ

μια χούφτα χιόνι γίνεται

κάτω από το πανί

Οι κάμαρες

στο πατρικό μου σπίτι

κατοικούν καρφιά

στους τοίχους στα πατώματα στις οροφές

καρφιά

στις άδειες κάμαρες

που δε με ξέχασαν ποτέ

και χρόνια τώρα με καλούν

να τις ανοίξω

 

κι αν δεν υπήρχε κάτω από το δέρμα  μου

κάτι βαθύ που κόβεται

κι αν είχα χέρια σταθερά

θα πεφτα πάνω στα καρφιά

για να τα ξεριζώσω

από τις άδειες κάμαρες

που ίσως ήταν κάποτε

Μα τώρα είναι σκυλιά

που αλυχτάνε

τα καρφιά

καθώς η νύχτα

σκιάζεται

απάνω τους σφαγμένη

Φώτα Ομίχλης

Ομίχλη

παντού ομίχλη

πάνω στο θρίαμβο της Άνοιξης

κάτι ανασχετικό

Ανάβω φώτα ομίχλης

στο απρόβλεπτο να μη σκοντάψω

στο αθέατο-έστω

Όμως η ομίχλη είναι παρόν

ή- μάλλον- ακόμα ένα παρόν

μέσ’ στο παρόν της Άνοιξης

τα φώτα που άναψα δε βοηθούν

έτσι που μέσα στην καρδιά του σύννεφου κρεμιέμαι

μ’ ένα διακόπτη του φωτός στο χέρι άχρηστο

Έτσι αναβάλλω την απόδραση

Τα μέλη μου αποβάλλω απ’ το βαρύ οπλισμό

και λυσιμέλης αναμένω τους δρόμους της ομίχλης

αφού στα σπλάγχνα της κλεισμένος

Ξέρω

Πως είμαι

Δρόμος της κι εγώ

23/2/14

Συνουσία

Νοήματα

Γυμνά

Κορμιά

Σε λέξεις θρύψαλα 

σφαγμένα

Κι από της συνουσίας τα καρφιά

Αιμόφυρτα

Σε δρόμους του θανάτου πεταμένα

Κορμιά θανατωμένα

Λέξεις

Κορμιά ανόητα

Στο τίποτα δοσμένα

Εξόν οι δυο που μάζεψα

Αιμόφυρτες

Χθες βράδυ

Απολειφάδια μιας ανίερης συνουσίας

Και στο απροστάτευτο κορμί μου

Κάτω από το βαρύ παλτό τις έκλεισα

Και σαν τον κλέφτη έτρεξα

Να μη με δουν οι ανίεροι εραστές

Που εμπόδισα το έργο τους

Κι έκτοτε κάθε που περνάω από το ανίερο μονοπάτι τραγουδάω

Ένα μονότονο ρυθμό

 «έξω απ’ τα τείχη του θανάτου θα πεθάνω

Και στη βαθιά μου μέσα ρίζα θα ταφώ

Για να φωτίσει το αιώνιο σκοτάδι»