ΗΝΙΟΧΟΣ

«Και πάλι η μέρα

Πίσω απ’ τις λεύκες

Στους ανεξήγητους σχηματισμούς των πουλιών

Κατευόδιο ψυχών

Στους κόλπους της σιωπής»

Άρρητα ρήματα

Σε αμφίδρομους προορισμούς

Η ίδια η οδός

Ανάμεσα σε ελπίδα και λυγμό,

Όχι για τις ματαιώσεις,

Για τα μεγάλα, όχι

Μόνο για τις ψυχές

Που στάθηκαν αντίκρυ μου

Ακάλεστες στο άγγιγμα

Αθρήνητες στο φίλημα

Χέρια αμετάκλητων

Αποχαιρετισμών

Και εσύ

Αιωνόδαρτος στην κόμη

Ανήμπορος στα μέλη

Καλπάζεις τη σιωπή

Χτυπώντας με τα ηνία σου το ρίγος

Σε χείλη αλαφιασμένα