ΚΑΤΕΥΩΔΙΟ

Φαγάκι, φτωχούλα, ... Υποκορισμοί, κελαηδίσματα μια γλώσσας τραγουδιστής. Ήχοι με δικό τους πρωτόγνωρο νόημα, καταλλαγές πόνου σε ώρες ανάγκης. Τώρα σιωπές που ιχνηλατούν τη μεγάλη σιωπή, την παντοτινή, την αμετάκλητη! Κοιτάζω αναδρομικά τα μηνύματα στο κινητό: σχόλασες; Έφαγες; Ντύθηκες; Είσαι καλά, αγοράκι μου; Έγνοιες αγάπης αθησαύριστης σε λεξικά. Αγάπης ιερής. Και η σιωπή αγριεύει και με παρακολουθεί και με ελέγχει που δεν είπα όπως και όσο ήθελα σε αγαπάω, ασυναίρετα, απλωτά, απέραντα!Στο σπίτι βιαστικές εκκαθαρίσεις αντικειμένων, φωτογραφιών, αναμνήσεων! Ξόρκια της μνήμης, που ορθώνεται ακάλεστη και σε τραβάει σε καιρούς στοργής. Τότε που η απαλή αγκαλιά χώραγε κάθε φόβο. Και τώρα ο φόβος χωρίς αντίπαλο, αφού η ζωή χωρίς εσένα.Κοιτάζω επίμονα τη θέση σου, εκεί κάτω απ´ τα εικονίσματα, δίπλα στο μεγάλο παράθυρο που έμπαινε απλόχερα ο ήλιος. Εκεί που σε είχα φυλαγμένη από το φτερό του θανάτου. Και σκέφτομαι ότι ποτέ ξανά αυτός ο χώρος δε θα γεμίσει έτσι, όπως τον γέμιζες εσύ, με την ευρυχωρία σου, την απλωσιά σου, τη θέρμη σου, την αγάπη σου!Μέσα στο μικρό καλοκαιράκι έφυγες ξαφνικά, απροειδοποίητα, αναίτια, πάνω στην υπόσχεση ενός μικρού ταξιδιού! Δεν τα θελες εσύ τα μικρά ταξίδια, όπως δεν ήθελες το ανάλατο φαί και τον καφέ χωρίς τη ζάχαρη! Έφυγες για το μακρύ ταξίδι, Πελαγίτσα μου, γλυκιά μου μάνα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου