Σφίγγα

η Σφίγγα της σιωπής

πάνω στον τάφο

της νεκρής

φωνής

μου

αχ

για

πόσα

χρόνια

ακόμα θα

ερωτα ει αχ

ποιος ήτανε που

έζησε κάτω απ τον τάφο

τη ζωή μου

ΑΙΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ξεφύλλισα τα λόγια ως τη σιωπή

τα μάτια ίσαμε το φως

που σκουληκιάζει

κάτω από σωρούς

αποκεφαλισμένων

φίλων

ό,τι απομένει

απ’ την ψυχή μου

κι όμως

εξακολουθώ

να οπλοφορώ

ενάντια στο τίποτα

που και την τρύπα αυτή τη σκοτεινή

του φεγγαριού

που έπεσε παφλάζοντας μες στο μυαλό μου

πάει να κλείσει

να τσιμεντώσει την κραυγή

πριν γίνει ψίθυρος

πριν γίνει χώμα της σιωπής

παίρνω τα μέτρα του καθρέφτη

που ίσα-ίσα με χωράει

για να προβάρω την πιο ερεθιστική αυτοκτονία

και στέκω εκστατικά εκεί

και περιμένω να φανεί

αυτό το τι το σκοτεινό

και με το ολόρθιο όργανό μου

να το τρυπήσω

να πλημμυρίσω

από το σπέρμα

της σιωπής

ςςς
αιτία θανάτου
θάνατος

ΜΑΝΑ

Στάζω φαρμάκι στον ανθό

που έχει αρρωστήσει

μέσα στης μάνας την αυλή

κι όλο χαμωκοιτάζει

μα σαν μαραίνεται ο ανθός

φαρμάκια δεν το σώζουν

γιατί είναι οι ρίζες του βαθιά

στη γη του άλλου κόσμου

-βρες, καλέ μάνα, αγιασμό

κι έλα να το ραντίσεις

τ’ ανθάκι που μαραίνεται,

με ξόρκια της αγάπης

-πού να βρω, γιε μου, αγιασμό

μου σώθηκε η ανάσα

χρόνια και χρόνια που γυρνώ

σε τούτη την αυλίτσα;

-ε, τότε πιάστο απ’ το κορμί

και τράβα το απ’ τη ρίζα

δώστο σε μένα που περνώ

από βαθύ ποτάμι

να το πετάξω στο βυθό

για να το φαν τα ψάρια

να γίνει κάτι από σιωπή

κάτι από σκοτάδι

να μη το βλέπω να γερνά

και μου χτυπούν τα στήθια

-κι άν το χαλάσω, γιόκα μου,

τι θα χω για να κλαίω

που απόμεινα σε μιαν αυλή

με ένα ξερό λουλούδι;

Αν το τραβήξω από τη γη

τίποτα δε θα μείνει

απ’ τ’ άλλου κόσμου τη θωριά

για να χω ν’ αγναντεύω

αμφιβάλλοντας για τον τίτλο

Κοιμήθηκα βαρύς

πως ήμουν ονειρεύτηκα

σ’ένα κουτί κλεισμένος

ώστε η σκιά μου

απ’έξω να εποπτεύει

είχα στα χέρια ένα κουβάρι

προίκα εις έξοδον

τη εισόδω

αλλά ήμουν-λέει- κακός,

αδέξιος χειριστής

του κουβαριού

κι αντί να για τύλιγμα

ξετύλιγα και ψέλλιζα μαζί

εγώ είμαι

εσύ είσαι

αυτός είναι

ψάχνοντας να βρω

πού είναι αυτό

που έξω κατοικεί

και υπομονετικά με περιμένει-

στα ραντεβού μου σπάνια αργώ-

κι όπως ξετύλιγα

πέφτανε αλλού

τα εγώ

κι αλλού

τα είναι

κι έχασα τη σειρά

κι έβαλα ανάκατα

δεμένα στο σχοινί

τα είναι με τα εγώ

ώστε

είμαι εσύ

εγώ είσαι

κι αυτός μόνο

το βέβαιο είναι

αφού είναι απ’έξω ασφαλώς

απ’το κουτί και περιμένει

κι εγώ δεν έχω μάθει να αργώ στα ραντεβού

έστω, λοιπόν, και μ’ένα λάθος γραμματικό

έστω και μία ακόμα ασυνταξία

έστω-θέλω να πω-

κι μ’ένα εγώ που είναι εσύ

αφού δεν είναι μπορετό

μέσ’στο σκοτάδι του κουτιού-

ή μήπως την αμφιβολία του ονείρου-

να συνταιριάξω απόλυτα το εγώ και το είμαι

έστω και μ’ένα λάθος λέω

θα δώσω χέρι

στον άλλον που έξω είναι

να με τραβήξει έξω απ’το κουτί

το μόνο βέβαιο είναι..

ουφ!

Ώρα να ξυπνήσω

Αμίλητος

Χρόνια πάνε πολλά- αν ήταν χρόνοι δε θυμάμαι-

που σπούδαζα αρχαιολογία

ήτανε τότε που έβγαλα λαθραία από τη γη

ένα άγαλμα βουβό

με το να χέρι ανάπηρο

κι αλύγιστο το άλλο

το χώμα που το κοίμιζε

τίναξα ασυλλόγιστα

κι από το χέρι το βαρύ το αλύγιστο

το τράβηξα

κι απρόθυμα σηκώθηκε απ’ της λήθης του το χώμα

το βαλα στο σαλόνι μου

όρθιο πλάι στον τρύπιο καναπέ

το χέρι ανάπηρο σε στάση ανεξακρίβωτη-

τώρα,

τάχα στο στήθος ήτανε

σε ικεσία απλώνονταν

ή μήπως σε άμυνα από φόβο ανείπωτο

υψωμένο;

Τίποτα βέβαιο στον Αμίλητο, εκτός απ’ τη σιωπή του

Τίποτα πέρα απ’ τον τραυματισμό του μιλημένο

Μόνο το φως που έμπαινε εκτυφλωτικό

απ´ το ανοιχτό παράθυρο

κι αντανακλούσε πάνω του όλη τη λάμψη

της ασπράδας

που  αποκάλυψα

Όταν φύσηξα και πέταξα

απο πάνω του σωρούς χωμάτων

Μόνο που δε λογάριασα την τρύπα αυτή στον καναπέ

βάση κακή να στηριχτεί ο Λαμπρός μου κούρος!

-έτσι θαρρώ είχα μάθει κι αρχικά ψελλίσει τ´ όνομα του-

Κι έτσι μια μέρα

που βαλα σκοπο

την τρύπα να καλύψω

μ´ ένα βαθύ ολοκόκκινο πανί

μπλέχτηκε ο αμίλητος στο κόκκινο

και ολόρθος μέσα στο κενό ποντίστηκε

Άνοιξαν τότε χίλια στόματα

από τα ρήγματα που ανοίχτηκαν

απάνω στο σπασμένο γένι  

απο την κόμη τη σπασμένη μέσα

κι είχανε όλα τους θαρρώ

φυλακισμένο

εκείνο το φωνήεν το σκοτεινό

εκείνο το ανειπωτο

που αμίλητο λογάριασα

ο ασυλλόγιστος εγώ

όταν της λήθης του το χώμα

πέταξα  μακριά!

Ούτε λεπτό δε σκέφτηκα

Ότι τ´ αγάλματα

Μακριά απ´ τη γη τους

Δε μιλάνε

Έσκυψα

Σήκωσα πέτρες

Μάζεψα χώματα

τις μόνες βεβαιότητες του κούρου

του αρχαίου

και στα έγκατα εντός

παλιού κιβωτίου

έκλεισα μαζί

με κατι διακοσμητικά λαμπιόνια

που φυλαγα εκεί να μη μου σπάσουν

να τα έχω στις γιορτές

να μην ξοδεύω κάθε χρόνο

τα χρόνια μου σε αναζητήσεις

Λάμψης,

αφού, το ξέρω τώρα πια

μεσα στο χώμα μόνο

τα αγάλματα

μιλάνε

ΓΑΛΑ

«Με κοιτάς

       και κρεμάς

                   όλη σου κι όλη τη ζωή

                                      πάνω στου στήθους την κορφή

                                                          που αναβρύζει το δριμύ νερό

                                      κι όπως σε βρέχει πνίγεσαι και

                   στου πνιγμού σου την παραφορά

     χαμένος με κρατάς να μη με χάσεις κι εγώ

                             σου λέω τραγουδάκια του πνιγμού

                                       για το ποτάμι που άδειασες κι από

                                                τα μάτια ξέρασες κι από

                                                          μεινε ο πυρήνας σου

στεγνός∙    «νάνι, το παιδί μου, νάνι

                  που βουτάει στ’ ανοιχτά

                  κι η στεριά το χάνει»

κι όσο στεγνώνεις κι όσο αδειάζεις και

                                      αφήνεις με

                               τόσο φωνάζεις με στα σκοτεινά     

                                                          και πίσω πάλι μου ζητάς

                                                                                      εκείνο το ποτάμι του πνιγμού που τώρα στέγνωσε και

                   στα ρηχά σε ξέρασε

                                      ώσπου άφωνος και άνυδρος

στις κορυφές γαντζώνεσαι μα

και στις άκρες πιάνεσαι

                       ψελλίζοντάς με σα να θες

                                                απ’ τον πυρήνα πάλι σου

                                                                   ν’ αδειάσει του πνιγμού

το αρμυρό ποτάμι»                         

Τετραπέρατο ς

Κοίταζε Νότο και Βοριά

Ανατολή και Δύση

Και είχε τα μάτια τέσσερα,

το τετραπέρατο

με το να έβλεπε τα χέρια

του πατέρα να

στολίζουνε το δέντρο

πλάι στο έπιπλο το βαρύ το

ασήκωτο ανήμερα Χριστούγεννα

με τ’ άλλο

της μάνας του τα δάκρυα

έβλεπε

που κοίταζαν τα χέρια του

πατέρα του

πλάι στο τραπέζι το ελαφρύ

το εύκολο

στις μετακινήσεις

το τρίτο κοίταζε την κούκλα τη σπασμένη

της αδερφής μέσα στην

κούνια που

την έβαζαν να κοιμηθεί

ώσπου  μεγάλωσε ..

και με το τελευταίο

τον τοίχο τον ασβεστωμένο

των κυπαρισσιών που μεγάλωναν

στο τέρμα της γειτονιάς

κοίταζε και…

μεγάλωνε το τετραπέρατο

κι είχε τα μάτια τέσσερα

ανοιχτά

στα τέσσερα σημεία

που σμίγανε κάθε που

γιόρταζε τη γέννησή του

και γίνονταν μια αγκαλιά

και τονε σήκωναν ψηλά

τον τετραπέρατο

κι από ψηλά κοιτώντας τα

τα τέσσερα σημάδια του

ξέχασε πως του ανήκανε

πως ήτανε

ενθύμια του σώματος που

το χε ξεχασμένο

εκεί ψηλά που τον είχανε

τα χέρια και τα δάκρυα

οι κούκλες οι ανάπηρες΄

ανεβασμένο

τώρα ο

τετραπέρατος

στο σταυροδρόμι που

τέσσερεις δρόμοι σμίγουνε

ακούει κάτω απ’ το χώμα

τα χέρια του πατέρα του

να πριονίζουνε το δέντρο

της αδερφής ακούει

στο τέρμα του ιστού

τη σπασμένη φωνή

τη μαθημένη στους αποχωρισμούς

της μάνας του το δάκρυ

να στάζει απάνω στο κρεβάτι

το ριζωμένο στη γη

και τη συμπόνια

πέρα απ’ τον τοίχο

αναζητά για το

τετραπέρατο

που το χε τόσα χρόνια

ξεχασμένο