Τις τελευταίες μέρες εντοπίζω
Κάπου νοτίως της καρδιάς μου
Ένα βάρος
Που κατεβαίνει στην κοιλιά
Στης προστασίας μου το σάκο
Από τα τόσα αιχμηρά
Που μου ζητούν απάνω τους να πέσω
Κι είναι, δε λέω, μια πρόκληση
Να ξεφουσκώσω από τον τόσο αέρα
Που έβαλα στα σπλάγχνα μου βαθιά
Είναι μια πρόκληση
Ν’ανοίξω ένα ρήγμα σ’ό,τι είμαι
Μήπως και βγει από μέσα μου
Το άλλο που δεν είμαι
Και ησυχάσω
Μαγείρεψα, ο πλεονέκτης, τόση αγάπη
Κι μονομιάς την έφαγα
Κι ακόμα απ’την αγάπη αυτή βαραίνω
Η ζυγαριά μου αμείλικτα τρυπάει τα πέλματα
Που αποθέτουν πάνω της της ελαφρώσεως την ελπίδα
Πες μου εσύ, που στον καθρέφτη μέσα ψηλαφίζεις τα περίσσια σου κιλά
Τι θα την κάνεις τόση αγάπη που μαγείρεψες μονάχος;
Η θέση αντίκρυ στο τραπέζι η άδεια σε καλεί σε δίαιτα αυστηρή
Γύρισε, άλλαξε πλευρό το άχθος της αγάπης να μοιράσεις
Μ’εκείνο το άλλο σου μισό που τόσο
Μόνο έχεις αφήσει
