Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ο τρελός



Εικόνα εμπρός
Παράσταση τέλος
Χαμόγελα υπόκλισης γύρω
Ο γερο-Ληρ
ο της οδύνης θριαμβευτής
στέκει μπροστά
συντετριμμένος
Ένα πιο βήμα πίσω του
Ο τρελός
σάμπως γελώντας
σάμπως θρηνώντας
στη μάσκα του εξαφανισμένος

αδιάφορο, άλλωστε,
αφού
σαν λήξει η παράσταση
αχρείαστος είναι τρελός
ο της ζωής κάθε τρελός

I’m cut, I’m cut to the brains
ψελλίζει ακόμα ο τρελός,
μη τύχει και ακούσει τον
ο πρώην τρελός
ο γερο Ληρ ο βιαστικός..
κάτω στη γη ν’ αφήσει
βροντερά
της τρέλας του τα σκήπτρα,
να γίνει πάλι
νέος, ωραίος, γνωστικός
της τρέλας το κουφάρι να πατήσει
αφού μια άλλη εικόνα εμπρός
ένας άλλος ρόλος
θριαμβευτής τον περιμένει

Μα ο τρελός προσμένει
κι όταν τις νύχτες σβήνει φως
εκείνος ο παλιός τρελός
τη μάσκα του ξαναφοράει
με αυτό το στόμα
το ανοιχτό το σκοτεινό

του βασιλιά, του γερο Ληρ
βλέπει ξανά το δάκρυ εμπρός
από την άκρη το τραβά
και να μπροστά του πάλι ορθός
ο γερο Ληρ ο τραγικός
μαλάματα του βάζει στο κορμί
και την πορφύρα τη βαριά
στους χιονισμένους ώμους ρίχνει
κι από το βάρος λιγοστεύει ο γερο Ληρ
μια χούφτα χιόνι γίνεται
κάτω από το πανί

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Οι κάμαρες



στο πατρικό μου σπίτι
κατοικούν καρφιά
στους τοίχους στα πατώματα στις οροφές

καρφιά
στις άδειες κάμαρες
που δε με ξέχασαν ποτέ
και χρόνια τώρα με καλούν
να τις ανοίξω
 
κι αν δεν υπήρχε κάτω από το δέρμα  μου
κάτι βαθύ που κόβεται
κι αν είχα χέρια σταθερά
θα πεφτα πάνω στα καρφιά
για να τα ξεριζώσω
από τις άδειες κάμαρες
που ίσως ήταν κάποτε

Μα τώρα είναι σκυλιά
που αλυχτάνε
τα καρφιά
καθώς η νύχτα
σκιάζεται
απάνω τους σφαγμένη

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Φώτα Ομίχλης



Ομίχλη
παντού ομίχλη
πάνω στο θρίαμβο της Άνοιξης
κάτι ανασχετικό

Ανάβω φώτα ομίχλης
στο απρόβλεπτο να μη σκοντάψω
στο αθέατο-έστω

Όμως η ομίχλη είναι παρόν
ή- μάλλον- ακόμα ένα παρόν
μέσ’ στο παρόν της Άνοιξης

τα φώτα που άναψα δε βοηθούν
έτσι που μέσα στην καρδιά του σύννεφου κρεμιέμαι
μ’ ένα διακόπτη του φωτός στο χέρι άχρηστο

Έτσι αναβάλλω την απόδραση
Τα μέλη μου αποβάλλω απ’ το βαρύ οπλισμό
και λυσιμέλης αναμένω τους δρόμους της ομίχλης
αφού στα σπλάγχνα της κλεισμένος

Ξέρω
Πως είμαι
Δρόμος της κι εγώ

23/2/14

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Συνουσία



Νοήματα
Γυμνά
Κορμιά
Σε λέξεις θρύψαλα 
σφαγμένα
Κι από της συνουσίας τα καρφιά
Αιμόφυρτα
Σε δρόμους του θανάτου πεταμένα
Κορμιά θανατωμένα
Λέξεις
Κορμιά ανόητα
Στο τίποτα δοσμένα
Εξόν οι δυο που μάζεψα
Αιμόφυρτες
Χθες βράδυ
Απολειφάδια μιας ανίερης συνουσίας
Και στο απροστάτευτο κορμί μου
Κάτω από το βαρύ παλτό τις έκλεισα
Και σαν τον κλέφτη έτρεξα
Να μη με δουν οι ανίεροι εραστές
Που εμπόδισα το έργο τους
Κι έκτοτε κάθε που περνάω από το ανίερο μονοπάτι τραγουδάω
Ένα μονότονο ρυθμό
 «έξω απ’ τα τείχη του θανάτου θα πεθάνω
Και στη βαθιά μου μέσα ρίζα θα ταφώ
Για να φωτίσει το αιώνιο σκοτάδι»